Blog

Zaprasza do obejrzenia słynnego eksperymentu Still Face (wersja z dubbingiem)

Doświadczenia z dzieciństwa, zwłaszcza te bolesne i traumatyczne, mogą pozostawić głębokie ślady w naszym umyśle. Wiele osób, które przeżyło trudne dzieciństwo, nosi w sobie wewnętrznego krytyka — głos pełen winy, autoagresji i krytyki. Ale dlaczego tak się dzieje? Dlaczego tak wielu dorosłych, którzy doznali traumy, ma negatywną i krytyczną postawę wobec siebie? Aby lepiej to zrozumieć, warto przyjrzeć się teorii przywiązania oraz modelowi Colina Rossa, który pokazuje, jak dziecięcy umysł stara się poradzić sobie z niemożliwym do pogodzenia dylematem tzn. jak przywiązać się do opiekuna, który wyrządza krzywdę lub chronicznie zaniedbuje.   

Więź z opiekunem dla małego dziecka jest nie tylko elementem wspierającym jego rozwój psychiczny, ale stanowi biologiczny imperatyw, który  można zdefiniować jako fundamentalną potrzebę organizmu, niezbędną do jego przetrwania i zdrowia.

Gabor Maté mówi, że chciałby przekazać w swoim krótkim wystąpieniu, że zajmując się uzależnieniem, stykamy się z czymś głęboko ludzkim, wręcz pięknym, co dotyka istoty życia na Ziemi. Nie ma zamiaru przedstawienia zbioru faktów, lecz skupia się na perspektywie która może skłonić do refleksji. A przez „prowokację” rozumie zachęcanie do kwestionowania założeń, które funkcjonują w medycynie, leczeniu uzależnień i całym społeczeństwie.

Trauma nie tylko zostawia ślady w umyśle, ale także zakłóca naszą zdolność do odczuwania siebie i regulowania emocji. Aby naprawdę się zmienić, musimy dotrzeć do głębszych obszarów naszego mózgu, takich jak przyśrodkowa kora przedczołowa i wyspa, które trauma często osłabia. Neuroplastyczność daje nadzieję – nasze mózgi mogą się zmieniać.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego czasami odczuwasz lęk, napięcie czy stres i nie wiesz, skąd to się bierze, bo obiektywnie wszystko jest ok? W tym artykule postaram się wyjaśnić, dlaczego tak się dzieje.